Butter Part Love พักหัวใจยัยตัวร้าย ไว้กับนายน่ารัก

ข้อมูลเบื้องต้น

Butter Part Love พักหัวใจยัยตัวร้าย ไว้กับนายน่ารัก

เนื้อเรื่อง

1

“แม่จะให้ลูกไปอยู่กับเพื่อนพ่อที่ต่างจังหวัด”

“เอ๋?”

“เพราะพ่อกับแม่จะไปฮันนีมูน!!! ที่นอร์เวย์!!!!”

“หา?”

“นะลูกนะ พ่อกับแม่จะไปย้อนอดีตวันวาน ตอนที่เพิ่งจะแต่งงานกันใหม่ๆ ดังนั้นลูกจะต้องไปอยู่กับเพื่อนพ่อ”

“แล้วทำไมหนูต้องไปอยู่กับเพื่อนพ่อด้วยล่ะคะ หนูโตแล้วนะคะแม่ หนูอยู่คนเดียวได้”

“แม่กลัวว่าถ้าลูกอยู่คนเดียวจะเหงาเอาได้ ไปอยู่กับเพื่อนพ่อน่ะดีแล้วลูก”

“เอางั้นก็ได้ค่ะ แล้ว...แม่จะไปกี่วันคะ?”

“สาม”

“สามวัน? แค่สามวัน จะไปทำไมคะเนี่ย...”

“สามเดือนจ้ะ”

“เหวอ... O_o”

...

เฮ้อ...ฉันนึกย้อนไปถึงบทสนทนาเมื่อสองวันก่อน ป่านนี้พ่อกับแม่คงสวีทหวานแหววท่ามกลางบรรยากาศหนาวที่มีหิมะปกคลุมอยู่สินะ

ฉันขับรถมาตามแผนที่ที่แม่ให้ฉันไว้ จะว่าไป...บ้านหลังนี้ก็น่าจะมีอะไรให้ฉันทำกันเบื่อมากกว่าตอนอยู่บ้านอ่ะนะ

ครืด...

ฉันจอดรถก่อนจะเปิดประตูลงมาแล้วก็พบกับคนสวนคนหนึ่ง

“มาหาใครครับ”

“มาหาคุณอาค่ะ”

“เชิญด้านในครับ” คนสวนบอกก่อนจะเดินนำหน้าเข้าสู่ตัวบ้านไป ภายในบ้านหลังใหญ่ถูกตกแต่งอย่างสวยงาม มีเฟอร์นิเจอร์เนื้อดีจัดวางอยู่อย่างเป็นระเบียบ และทุกซอกทุกมุมก็แทบจะไม่มีเศษฝุ่นหรือหยากไย่เลยแม้แต่ชิ้นเดียว...

บ้านสะอาดมากอ่ะ ^o^

“สวัสดีค่ะ” ฉันเอ่ยทักทายคนตรงหน้าที่กำลังนั่งอ่านหนังสือพิมพ์พลางจิบกาแฟไปด้วย นี่คงจะเป็นเพื่อนพ่อสินะ ดูจากภายนอกแล้วน่าจะอายุรุ่นราวคราวเดียวกับพ่อ

“สวัสดีจ้ะ นี่คงจะเป็นลูกสาวของราชิตย์ใช่มั้ย”

“ค่ะ คุณก็คงจะเป็น...”

“ใช่แล้ว ฉันเป็นเพื่อนของพ่อหนู ฉันชื่อไพโรจน์” เพื่อนของพ่อดูท่าทางใจดีมากเลยอ่ะ แต่ทำไมไม่เหมือนพ่อฉันเลย พ่อฉันน่ะขี้บ่น แถมยังเจ้าระเบียบอีก ชอบว่าฉันเป็นเด็กๆอยู่เรื่อยเลย >_

“หนูชื่อบัตเตอร์ค่ะ”

“แล้วเสื้อผ้าข้าวของล่ะ”

“อ๋อ ยังอยู่ในรถอยู่เลยค่ะ”

“งั้นอาจะให้นายไก่เอาของขึ้นไปเก็บบนห้องให้ละกัน” คุณอาบอกก่อนจะหันไปหาคนสวนที่ยังคงยืนรอคำสั่งจากเจ้านายอยู่ที่หน้าประตูบ้าน

“เดี๋ยวเอาของไปเก็บให้หนูบัตเตอร์ด้วยละกันนะนายไก่”

“ครับ” นายไก่รับคำสั่งก่อนจะวิ่งหน้าตั้งไปที่รถของฉันทันที

“เชิญนั่งก่อนสิหนูบัตเตอร์” แหม...กว่าจะเชิญนั่ง ปล่อยให้หนูยืนอยู่ตั้งนานนะคะคุณอา = =!

“ขอบคุณค่ะ”

“เดี๋ยวอาจะต้องไปทำธุระข้างนอก ขอโทษด้วยละกันนะ วันนี้ไม่มีใครอยู่บ้านเลย ยังไงก็...เดินเล่นสำรวจรอบๆบ้านได้ตามสบาย”

“ค่ะ” ฉันตอบคุณอาก่อนจะมองตามหลังของท่านที่กำลังก้าวออกจากประตูบ้านไป อายุมากขนาดนี้แล้วยังต้องทำงานอีก ไม่เหนื่อยรึยังไงนะ?

ในขณะที่ฉันคิดอะไรอยู่เพลินๆ นายไก่ก็โผล่มาพอดี

“คุณครับ ผมเอากระเป๋าของคุณขึ้นไปวางหน้าห้องแล้วนะครับ เชิญตามสบายนะครับ”

“ขอบคุณมากนะคะ” นายไก่ยิ้มจางๆให้ก่อนจะเดินหายไปยังสวนหลังบ้าน นี่ตกลงไม่มีใครอยู่เลยจริงๆหรอเนี่ย...มันน่าจะมีพวกแม่บ้านสัก 5-6 คนบ้างสิ อะไรกัน บ้านหลังใหญ่ แต่มีแค่คนสวนคนเดียวเนี่ยนะ?!

ฉันส่ายหัวเล็กน้อยอย่างงงๆ ช่างเถอะ...จะมีแม่บ้านเยอะ หรือไม่มีเลยมันก็ไม่ได้หนักหัวฉันนี่ ฉันเดินขึ้นไปบนชั้นสองก่อนจะเดินหากระเป๋าเดินทางที่นายไก่วางไว้หน้าห้อง

ฉึก!!

อั้ยย่ะ!!

ใครมันมาค้นข้าวของในกระเป๋าฉันจนกระจัดกระจายแบบนี้!!! ให้ตายเหอะ!

ฉันรีบวิ่งไปที่กระเป๋าตัวเองทันที ก่อนจะรีบยัดเสื้อผ้าข้าวของให้เข้าไปกองอยู่ข้างในกระเป๋าอย่างเดิม ฉันจะต้องรู้ให้ได้ก่อนว่าใครมันมาค้นกระเป๋าฉันแบบนี้!!! ฮึ่ย...ดีนะที่ชุดชั้นในของฉันมันไม่เล็ดลอดออกมาจากกระเป๋าน่ะ เกิดใครมาเห็นเข้า...ยี้!! ฉันคงอายมากอ่ะ T^T

ซอกแซกๆๆ...

หืม...

งุงิๆๆๆ

เสียงอะไรน่ะ?

มีคนอยู่ในห้องข้างๆฉันงั้นหรอ? ไหนคุณอาบอกว่าไม่มีคนอยู่ที่บ้านไง ช่างเหอะ ฉันไม่สนใจเรื่องที่คนอยู่บ้าน หรือไม่อยู่บ้านแล้ว ฉันสนแต่ว่าตอนนี้...ใครเป็นคนมารื้อกระเป๋าฉัน!!!

ฉันน่าจะลองถามคนที่อยู่ในห้องนี้สินะ เผื่อเขาจะรู้ก็ได้...เป็นความคิดที่ดีมากๆเลย >^

ก๊อกๆๆ

เงียบกริบ

ก๊อกๆๆๆๆๆ

เอ...ทำไมไม่มีคนมาเปิดประตู แต่ยังมีเสียงคนคุยกันอยู่ในห้องอ่ะ แล้วก็เสียงเพลงแดนซ์ด้วย อ๊า...ได้ยินอย่างนี้แล้วฉันอยากเข้าไปร่วมสนุกกับคนข้างในห้องจัง (ร่วมเต้นนะ อย่าคิดลึก)

ดูท่าทีว่าจะไม่มีคนมาเปิดประตูจริงๆ เฮ้อ...ฉันหมดความอดทนแล้วนะ พังประตูเข้าไปดีกว่า

พลั่ก!!!

ฉันใช้ท่อนแขนข้างซ้ายทั้งหมดดันประตูอย่างแรง ส่งผลให้ประตูที่ไม่ได้ล็อคเปิดอ้าอย่างง่ายดาย เสียงเพลงที่ดังกระหึ่ม พร้อมกับไฟเท็กซ์หลากหลายสีที่สาดส่องไปรอบห้อง สิ่งที่เห็นอยู่ตรงหน้าทำเอาฉันผงะเมื่อมีชายหนุ่มรูปงามกับหญิงสาวแสนสวยจำนวนมากกำลังนั่งจู๋จี๋กัน บ้างก็โยกย้ายไปตามจังหวะเพลง บ้างก็กำลังดริ้งอย่างมัวเมา แต่ที่ทำให้ฉันตกใจไปมากกว่านั้น...ทุกคนอยู่ในสภาพที่เกือบจะเปลือย ชายก็เปลือยท่อนบนแต่ถูกปิดท่อนล่างด้วยผ้าขนหนู!!!! หญิงก็นุ่งกระโจมอก!!!! อร๊าย!!!! นี่คุณอาแอบเปิดผับในบ้านงั้นเรอะ!?

“ว้าวๆๆ มีแขกอีกคนอยากร่วมสนุก เชิญด้านในคร้าบบ...” ฉันอยากจะถอนคำพูด แงง...ฉันไม่อยากร่วมสนุกกับคนพวกนี้แล้ว!!! ToT

2

นายคนที่กล่าวเชิญชวนฉันเข้าไปร่วมสนุกกำลังเดินมาที่ฉัน อึ๋ย!? ท่อนบนที่เปลือยเปล่ากำลังจะเข้ามาใกล้ฉันแล้ว!!! ร่างที่บางแต่แอบแฝงด้วยกล้ามเนื้อของเขากำลังเดินดุ่มๆเข้ามาหาฉัน ทำให้ขาของฉันก้าวถอยหลังโดยอัตโนมัติ...

ฮือๆๆ...ไม่นะ

กึก!

หลังฉันชนเข้ากับประตูพอดีกับที่นายคนนั้นหยุดเดิน เขายิ้มกว้างก่อนจะพูดขึ้น

“เชิญร่วมสนุกคร้าบบบ...” เอ่อ...จะให้ฉันตอบยังไงดี? ยังไม่มีอารมณ์งั้นหรอ?

“ไม่ล่ะค่ะ ขอโทษด้วยนะคะ พอดีเข้าห้องผิด” ฉันรีบปฏิเสธก่อนจะคว้าเข้าที่ลูกบิดประตู

หมับ!

หมับ!

ฝ่ามืออุ่นๆคว้าเข้าที่มือของฉันที่กำลังจะเปิดประตู อ๊ากก!!!อย่าตามหลอกหลอนฉันได้ม้ายยย!!!

“ปล่อยนะ!”

“เชิญร่วมสนุกกับพวกเราเถอะคร้าบบบ...” นายนั่นยังคงรั้งฉันไว้

“ม่ายยย”

“นะคร้าบบบ...นิดหน่อยก็ได้ ผมสัญญา...ถ้าคุณยอมร่วมสนุกกับพวกเรา ผมจะปล่อยคุณทันที” ว่าไงนะ? ปล่อยทันทีงั้นหรอ?...

“จริงนะ?”

“ผมไม่โกหกหรอก” แต่รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของนายมันทำให้ฉันไม่ไว้ใจนายแล้วสิ >_

“อืม...เอางั้นก็ได้”

“วู้วๆ...เชิญทางนี้เลยคร้าบบบ...” นายเจ้าเล่ห์คนนั้นจูงฉันเข้าไปยังเคาท์เตอร์ ก่อนจะยื่นแก้วที่มีน้ำสีม่วงๆให้ฉัน

“อะไรน่ะ”

“น้ำองุ่นครับ” งั้นเหรอ? อืม...ฉันกำลังอยากกินน้ำผลไม้อยู่พอดีเลย ^^

ฉันจิบเข้าปากเล็กน้อยก่อนจะรู้สึกถึงความขม นี่มันหลอกเอาอะไรให้ฉันกินเนี่ย ToT

พรวด!!

“อุ้ก!” นายเจ้าเล่ห์ดันตูดแก้วให้เอียงขึ้น ส่งผลให้ไอน้ำม่วงๆไหลเข้าปากฉันจนหมดแก้ว

“กลืนสิ”

“T^T”

“อร่อยดีออก” ฉันจำใจกลืนไอน้ำเฮงซวยลงคออย่างยากลำบาก อดทนไว้...เดี๋ยวมันก็ปล่อยเราออกจากที่นี่แล้ว

อึก...

“เป็นไง อร่อยมั้ย?”

“อร่อยบ้านนายสิ ขมจะตาย แล้วจะปล่อยฉันได้รึยัง”

“อืม...แล้วอยากถูกปล่อยรึยังล่ะ”

“ฮึ่ม...” ฉันเบือนหน้าหนีไปอีกทาง ก่อนจะเหลือบไปมองผู้ชายคนหนึ่งที่กำลังแดนซ์อย่างสนุกสนาน แต่สิ่งที่สะดุดตาฉันนั่นมันไม่ใช่ไอผู้ชายคนนั้น แต่ดันเป็นเสื้อชั้นในที่นายนั่นกำลังเหวี่ยงไปตามจังหวะเพลงอย่างสนุกสนาน ฉันจำได้...ชุดชั้นในลายดอก...ของช้านนน!!!!

“เฮ้ย...”

“หืม?”

ชายอีกคนปรากฏแก่สายตาผู้คนพร้อมกับเสื้อชั้นในอีกตัว เขาถือมันไว้แล้วเหวี่ยงไปตามจังหวะเพลงอย่างสนุกสนานเช่นกัน ฉันจำได้อีกแล้ว...ชุดชั้นในลายจุดสีชมพู...ของช้านนน!!!!

“เฮ้ยยยย” ฉันร้องลั่นอีกครั้งที่เห็นชายอีกคนหอบชุดชั้นในอีกหลายตัวมากองตรงหน้าเพื่อนๆก่อนที่จะ...

“วู้วๆๆ” พวกมันโยนชุดชั้นในเล่นกันอย่างสนุกสนาน นะ...นั่นมันของฉันทั้งหมดเลยนี่นา TT^TT

“คุณ...”

“อะไร?”

“ผมปล่อยคุณแล้วนะ ทำไมยังไม่ออกไปจากที่นี่ล่ะคร้าบบบ...”

“ฉัน...” โอ๊ย!! จะบอกยังไงล่ะทีนี้ นั่นมันชุดชั้นในทั้งหมดของฉันที่มีอยู่ในกระเป๋าเลยนะ! ถ้าฉันออกไปตอนนี้ ฉันก็ไม่มีใส่อ่ะดิ...

“นี่นาย”

“อะไรอีกล่ะคร้าบบบ...”

“คนพวกนั้นเอาชุดชั้นในมาจากไหนอ่ะ”

“ถามทำไม?”

“เอ่อ...อ๋อ ฉันเห็นว่ามันสวยดีอ่ะ อยากซื้อใส่ดูบ้าง”

“พวกเราเอามาจากกระเป๋าหน้าห้องโน้นน่ะ ไม่รู้กระเป๋าใคร จู่ๆก็มาตั้งไว้ พวกเราก็เลยค้นดู พอดีเจอของเล่น เลยเอามาเล่นคลายเครียดน่ะ” เล่น!!! คลายเครียดงั้นหรา?? แล้วเมื่อกี้นายพูดว่าพวกเราก็เลยค้นดูแสดงว่านายนี่ก็ร่วมค้นกับเขาด้วยใช่ป่ะ?? >o

“คุณอยากได้หรอ เอามั้ยล่ะ เดี๋ยวผมไปบอกพวกนั้นให้”

“เอาๆๆๆ เอามาเดี๋ยวนี้เลย”

“อะ...อื้ม” นายเจ้าเล่ห์พยักหน้าหงึกๆก่อนจะเดินไปหาไอพวกที่เหวี่ยงชุดชั้นในฉันเล่น = =!!

ฉันยืนมองนายเจ้าเล่ห์ที่กำลังเจรจากับเพื่อนของเขาเรื่องชุดชั้นในของฉัน น่าอายชะมัด ตอนแรกที่ฉันคิดว่าชุดชั้นในมันไม่เล็ดลอดออกจากกระเป๋าตอนที่มีคนมารื้อกระเป๋าฉัน แต่ที่แท้...มันเอาของที่มีค่าที่สุดไปตั้งนานแล้ว ฮึ่ย!!

นายเจ้าเล่ห์หันมามองฉันนิดหน่อยทำเอาฉันเกือบหลบไม่ทันแน่ะ!

“เอามาเหอะน่า”

“แกก็ให้ยัยนั่นมาเอาเองสิวะ!” ดูเหมือนว่าฉันจะได้ยินเสียงคนทะเลาะกันนะ ^_

“คุณ” เสียงหนึ่งดังขึ้นข้างหู ฉันหันไปพบกับนายเจ้าเล่ห์คนเดิม อ้าว...แล้วชุดชั้นในฉันอ่ะ?

“หืม...”

“พวกนั้นมันบอกว่า...ถ้าคุณอยากได้คุณก็ต้องไปเอาเอง” เหอๆๆ...ทำไงดี TT^TT

“ไม่เป็นไร ฉันไม่เอาแล้ว ลาก่อน” ฉันตัดบทก่อนจะเดินออกมาจากห้องที่ประยุกต์กลายเป็นผับไปเสียแล้ว โอเค...ฉันไม่เอาก็ได้ ก็แค่ชุดชั้นใน เก่าก็เก่า นี่รู้มั้ยว่าตัวลายจุดฉันใส่ตั้งแต่อยู่ปีสี่แล้วนะ ฉันเองก็เรียนจบมา 2 ปีแล้วด้วย ถ้าพวกแกอยากได้ ฉันก็ไม่ขัดหรอก ซื้อใหม่ก็ได้ เชอะ!!

ฉันลากกระเป๋าที่มีน้ำหนักเบาลงเข้าไปที่ห้องที่คุณอาจัดไว้ให้ ก่อนจะจัดเก็บเสื้อผ้าใส่ไว้ในตู้ให้เรียบร้อย แล้วหลังจากนั้นฉันก็หยิบกระเป๋าสตางค์ที่มีเงินอยู่ไม่กี่บาทติดตัวไปด้วย ทุกคนคงรู้นะว่าฉันจะไปซื้ออะไร...>>_<

...

ภายหลังจากที่คนสวยในสายตาของพาร์ทออกจากห้องที่ประยุกต์กลายเป็นผับไปเรียบร้อยแล้ว เขาแง้มประตูออกมาเบาๆ เพื่อที่จะดูการกระทำของหญิงสาวสุดสวย

เธอลากกระเป๋าใบที่เขาและพวกเพื่อนๆรื้อค้นอย่างสนุกสนานเข้าห้องไป ที่แท้...ชุดชั้นในทั้งหมดเป็นของเธอหรือนี่?!? พระเจ้า...เขาที่ตอนแรกรู้สึกสนุกสนานกลับรู้สึกผิดขึ้นมาทันที ทำยังไง? จะให้เขาทำยังไงดี...คนสวยในสายตาเขาต้องโกรธเขาแน่ถ้ารู้ว่าเขาเป็นตัวการในการทำสิ่งที่ทุเรศๆแบบนี้

“โธ่...คนสวย ผมขอโทษ”

...

16.30 น.

ลั้ลๆลา ลั้ลๆๆลา...ฮูเร่ๆ ฮูเร่ฮ่าๆ ฮูร่าๆ ฮูร่าเฮ่ๆ ฉันจับชุดชั้นในที่ซื้อมาใหม่และซักแล้วขึ้นมาผึ่งเครื่องปรับอากาศ หุๆๆ ไอคนพวกนั้นคงจะมีความสุขน่าดูที่ได้เหวี่ยงชุดชั้นในฉันเล่นน่ะ ไม่เป็นไร ฉันถือว่าทำบุญละกันนะ แต่...คิดได้เนอะ...อย่างอื่นฉันไม่ว่า แต่ทำไมต้องชุดชั้นในด้วยเนี่ย โรคจิตแท้ๆ...= = !

ฉันเปิดตู้เสื้อผ้าเพื่อที่จะเอาที่คาดผม แต่สายตาดันไปเห็นกับสิ่งคุ้นตา

ผ่างงง!!

นั่น...นั่นมัน...ชุดชั้นในฉันนี่

แล้วใครมันเอามาคืนเนี่ย...

ชิส์! เหวี่ยงเล่นกันจนจะขาดอยู่แล้ว ยังมีหน้าสำนึกผิดเอามาคืนอีก UoU…

อ๊ะ! มีโน้ตเล็กๆแปะไว้ด้วยนี่นา...

ฉันหยิบมันขึ้นมาอ่าน...

~ ผมขอโทษ ผมไม่รู้ว่ามันเป็นของคุณ ให้อภัยผมเถอะนะครับ ~

ใครกัน? เรียกตัวเองว่าผมงั้นหรอ? ก็มีแต่นายเจ้าเล่ห์นั่นแหละ เมื่อคิดได้ดังนั้นฉันจึงตัดสินใจไปที่ห้องนั้นอีกครั้ง

3

เอ๊ะ?...แปลก ไม่มีเสียงเพลงแดนซ์แล้วอ่ะ หรือว่าผับที่พวกเขาเนรมิตขึ้นมาถูกปิดไปแล้ว?

ก๊อกๆๆ

“ใครครับ?” นั่นไง นายเจ้าเล่ห์ยังอยู่ ฉันจำเสียงเขาได้ >^

“ฉันเอง”

“ฉันเอง? แล้วคุณเป็นใครล่ะครับ?” โธ่...ตาบ้า ก็ฉันนี่ไง!!

“ฉันเอง! นายก็เปิดประตูมาดูเองสิ” เสียงเงียบไร้การตอบรับ สักพักประตูห้องก็ถูกเปิดออกอย่างช้าๆ เผยให้เห็นเจ้าของห้องที่นุ่งเพียงผ้าขนหนูผืนเดียว อืม...เหมือนเดจาวูเลยแฮะ

“อ้าวคุณ...” นัยตาสีช็อกโกแล็ตจ้องมองมาที่ฉัน

“ใช่ ฉันเอง”

“เชิญในห้องก่อนครับ” นายเจ้าเล่ห์ผายแขนเข้าไปในห้องเป็นการเชิญฉันเข้าไปในห้อง

“ไม่เป็นไร ฉันมาพูดแป๊บเดียว นายเอา...ของพวกนั้นมาคืนฉันใช่มั้ย?”เขาที่กำลังยืนพิงขอบประตู

พลางยิ้มกว้างพูดขึ้น

“แล้วของที่ว่า คุณหมายถึงอะไรหรอครับ?” นี่นายไม่รู้จริงๆหรือแกล้งโง่ฮะ!!

“ก็...ไอ้นั่นน่ะ”

“อะไรล่ะ”

“ชุดชั้นในน่ะ” ฉันพูดแล้วเสมองไปทางอื่น

“อ๋อ...ใช่ครับ ผมเป็นคนเอาไปคืนคุณเอง”

“ทีหลังไม่ต้องคืนก็ได้นะ เล่นเหวี่ยงจนจะขาดอยู่แล้วน่ะ!!!” ฉันตวาดใส่หน้านายเจ้าเล่ห์ก่อนจะหันหลังกลับแล้วเดินกลับไปยังห้อง

ปึง!

ฉันปิดประตูอย่างแรงก่อนจะเดินมานั่งที่เตียง เครื่องปรับอากาศที่พัดเอากลิ่นน้ำยาปรับผ้านุ่มจากชุดชั้นในลอยโชยมายังจมูกฉัน อืม...กลิ่นหอมๆช่วยผ่อนคลายจากความเครียดได้เยอะเลยนะเนี่ย

งึมๆๆ...

รู้สึกเหมือนเปลือกตากำลังจะปิด...

ครอก...ฟี้...ZZZ

…

19.00 น.

ก๊อกๆๆ...

เสียงเคาะประตูปลุกให้ฉันตื่นขึ้น นี่ฉันหลับไปนานแค่ไหนเนี่ย ฮ้าววว...^o^

ก๊อกๆๆ...

เสียงเคาะประตูยังคงดังอยู่ ฉันรีบลุกจากเตียงแล้วรีบวิ่งไปเปิดประตู ก่อนจะพบกับผู้หญิงคนหนึ่ง ท่าทางใจดี เธอยิ้มให้ฉันก่อนจะพูดขึ้น

“หนูชื่อบัตเตอร์รึเปล่าจ๊ะ?”

“ใช่ค่ะ มีอะไรรึเปล่าคะ?”

“อาชื่อไพลินนะจ๊ะ เป็นภรรยาของอาไพโรจน์จ้ะ”

“สวัสดีค่ะอาไพลิน” ฉันยกมือไหว้คนตรงหน้าด้วยความเคารพ

“ขอโทษหนูด้วยละกัน พอดีวันนี้ไม่มีใครอยู่บ้านเลย” ไม่มีใครอยู่บ้านเลยงั้นหรอ? แล้วนายเจ้าเล่ห์ที่ฉันคุยด้วยล่ะ?

“บ้านคุณอามีผีรึเปล่าคะ?”

“เอ๋? ทำไมถามยังงั้นล่ะจ๊ะ”

“ก็...เมื่อเช้าหนูยังคุยกับผู้ชายคนนึงอยู่เลย แถมเขายังไม่มีมารยาทเปิดเพลงเสียงดังอีกด้วยนะคะคุณอา”

“เปิดเพลงเสียงดังงั้นหรอจ๊ะ?”

“ใช่ค่ะ”

“งั้นหนูบัตเตอร์ก็คงหมายถึงตาพาร์ท”

“พาร์ท? ใครกันคะ” ฉันถามคุณอาไพลิน แต่ก็ไม่ได้คำตอบเพราะคุณอาดันเปลี่ยนเรื่องพูดซะก่อน

“อ้อ! อาลืมไปเลยว่าจะมาเรียกหนูบัตเตอร์ไปทานข้าวด้วยกัน งั้นเชิญจ้ะ” คุณอาพูดก่อนจะโอบเอวฉันให้เดินลงไปข้างล่างด้วยกัน

...

ด้านล่าง ภายในห้องอาหารมีอาหารหลากหลายอย่างวางอยู่บนโต๊ะ คนสองคนนั่งประจำที่อยู่ที่เก้าอี้เรียบร้อยแล้ว และนั่นก็คือคุณอาไพโรจน์ และ...นายเจ้าเล่ห์

นายนั่นเป็นใครกัน??

“นั่งสิจ๊ะ” คุณอาไพลินเรียกให้ฉันนั่งลง แต่ฉันยังไม่หายสงสัยเลย ว่านายเจ้าเล่ห์เป็นใคร และเขาเข้ามาอยู่ที่นี่ได้ยังไง เป็นคนสวนอีกคนงั้นหรอ? แต่ไม่น่าใช่คนสวน เพราะคนสวนไม่มีทางจะมาร่วมโต๊ะกับเจ้านายได้นี่

“หนูบัตเตอร์จ๊ะ นี่ตาพาร์ทจ้ะ”

“ใครกันครับแม่” อะ...อะไรนะ?

~ แม่!!! ~

~ แม่!!! ~

~ แม่!!! ~

นี่เขาเป็นลูกของคุณอาทั้งสองงั้นหรอ????

“นี่หนูบัตเตอร์ จะมาอยู่กับเราสามเดือน ที่แม่เคยคุยกับลูกไง...ว่าเพื่อนของพ่อจะฝากลูกสาวเอาไว้น่ะ ที่จะไปนอร์เวย์กันน่ะ ลูกจำได้รึยัง”

“อ๋อ...จำได้แล้วครับ ลูกของอาราชิตย์ใช่มั้ยครับ”

“ใช่แล้วลูก”

“งั้นผมก็ต้องเรียกว่าน้องบัตเตอร์ถึงจะถูกใช่มั้ยครับแม่”

“อุ๊ยตาย!! ใช่ที่สุดเลยตาพาร์ท พี่พาร์ทกับน้องบัตเตอร์ เข้ากันที่สุด...” ว่าไงนะ? นายเจ้าเล่ห์เรียกฉันว่าน้องงั้นเรอะ!? ให้ตายเหอะ!

“หนูบัตเตอร์จ๊ะ ลองเรียกพี่พาร์ทซิจ๊ะ”

“หา...?”

“พี่พาร์ท”

“พะ...พี่พาร์ท?”

“น่ารักที่สุด ต่อไปทั้งสองคนนี้เป็นพี่น้องกันแล้วนะจ๊ะ” คุณอาไพลินทำท่าดี๊ด๊าที่สุด อยากจะบอกนะว่าคุณชีดีใจออกนอกหน้าเกินไปแล้ว ส่วนนายเจ้าเล่ห์ก็ทำหน้าตากวนประสาทใส่ฉันอยู่นั่นแหละ = =!!

ส่วนคุณอาไพโรจน์ก็กำลังง่วนอยู่กับการกินอาหารที่เหมือนว่ามันอร่อยที่สุดในแปดโลก ก็ดูท่าทางการกินของคุณอาสิ สวาปามเข้าไปซะคำใหญ่เชียว เหมือนกะว่าจะมีคนมาแย่งยังงั้นแหละ >_

...

หมดมื้อเย็น

...ขณะนี้เวลา 21.30 น.

ฮือ...

ฮึก...ฮือๆๆๆ

ให้ทาย...ตอนนี้ฉันกำลังทำอะไรอยู่?

ฮือๆๆๆๆ TT^TT

เฉลย...ฉันดูซีรี่ส์เกาหลีอยู่น่ะสิ มันเศร้ามากอ่ะ ToT ถึงมันจะเศร้า แต่ฉันก็ยังจะดูต่อไป...

ซับๆๆ...

ฉันหยิบกระดาษทิชชู่ขึ้นมาเช็ดน้ำตาเป็นครั้งที่เก้าพันเก้าร้อยเก้าสิบเก้า...คงไม่แปลกใจที่ฉันจะต้องไปซื้อกระดาษทิชชู่ที่ซุปเปอร์มาร์เก็ตในวันพรุ่งนี้

ก๊อกๆๆ

ฉันชะงักอยู่ในท่าเช็ดน้ำตา ก่อนจะหันไปทางประตู อืม...ใครกันมาเคาะประตูเอาตอนดึกดื่น

ฉันกดรีโมทไปที่ปุ่ม stop ก่อนจะลุกจากเตียงเพื่อเดินไปเปิดประตู

แอ๊ด...

นัยน์ตาสีช็อกโกแล็ตมองมาทางฉันอย่างเศร้าสร้อย

“นาย...มาทำอะไรที่ห้องฉัน” ฉันถามพลางขมวดคิ้วเป็นปม เขาไม่ตอบแต่ก็ยิ่งทำหน้าเศร้าขึ้นไปอีก ทำให้ฉันรู้สึกได้ถึงความเศร้าของเขา นี่เขาเป็นอะไรนะ...

“นายเป็นอะไร?”

“คือ...ห้องน้ำที่ห้องผมน้ำมันไม่ไหล เลยอยากจะรบกวนใช้ห้องน้ำห้องคุณน่ะครับ”